زنبورعسل ایتالیایی ( A.m.ligustica )

موطن اصلی این نژاد جزیره سیسیل در ایتالیا است .
رشد زودرس نژاد کارنیولان را در اوایل بهار ندارد. این نژاد توسط دریا و رشته کوه‌های آلپ محدود و بدینوسیله از گسترش آن جلوگیری شده است.
این نژاد در مدت کوتاهی توسط انسان در تمام دنیا پخش گردید و اولین زنبور خارجی است که به اروپایی مرکزی وارد شد.
کمی از زنبورهای سیاه کوچک تر، شکمی باریک و زبانی نسبتا بلند دارد (۶/۳ -۶/۶ میلی متر) رنگ شکم در قسمت زیرین و روی حلقه‌های ۲ تا ۴ روشن و در روی حلقه‌های ۲ تا ۴ در قسمت جلویی دارای نوارهای زرد رنگ می‌باشد.
نوارهای زرد روی شکم بسیار متغیر بوده و گاهی باریک و زمانی پهن‌تر می‌گردد. زنبورهای روشن تر اغلب دارای سپرچه‌ای زرد رنگ می‌باشند.
رنگ موهای بدن به خصوص در نرها، زرد رنگ و کاملاً مشخص است و در اثر تابش نور خورشید به صرت طلایی دیده می‌شود. طول موها کوتاه بوده و تومنتوم پهنی دارد. ایندکس کوبیتال متغیر بوده و از متوسط  تا زیاد (۲ تا ۲/۷ متوسط ۲/۲ تا ۲/۵ ) می‌باشد.
عرض سلول کارگر ۵/۲۵ میلی‌متر می‌باشد که در مقایسه با کارنیولان ۵/۵ کوچکتر است.
در روی قاب نسبتاً آرام است و رفتار تهاجمی ندارد و در بهار پرورش نوزاد خود را بسیار زود شروع کرده با توجه به تولید مثل زیاد، کمتر بچه کندو تولید می‌کند. رشد کلنی در بهار بدون توجه به مواد غذایی زیاد بوده و تا اواخر پاییز ادامه دارد.
ولی وقتی که به بالاترین حد رشدشان رسیدند بقیه بهار به تمام تابستان و حتی اغلب قسمت اعظم پاییز را نیز در همان قدرت باقی می‌مانند. از بره موم کم استفاد می کنند، بسیار فعالند و همین امر شاید دلیل مقاومت در برابر بیماری‌ها می‌باشد. به غارت کندوهای ضعیف تمایل نشان می‌دهند.
علاقه شدیدی به جمع آوری شهد نسبت به عسلک دارند.
به علت خصوصیت دریفتینگ این نژاد، یعنی اشتباه در پیدا کردن کلنی خود باید در کندوهای واحد و دور از کندوی سایر نژادهای زنبور عسل نگهداری شوند. قدرت جهت یابی ضعیفی دارند، به طوری که گاهاً به اشتباه به کندوهای دیگر وارد می‌شوند.
این زنبوران در جلوگیری از خسارت بید موم خوار به شا‌ن‌ها مقاومت بیشتری نشان می‌دهند.
مقدار تغذیه در زمستان زیاد بوده، همراه با پرورش نوزاد به زمستان می‌رود و بنابراین کلنی‌های قوی قادر به زمستانگذرانی هستند. به همین دلیل نتوانسته اند به شمال اروپا و کشورهای اسکاندیناوی را پیدا کنند، در عوض در مقابل تابستان های گرم مقاومند به طوری که در کشور گرمی مانند اسرائیل توانسته‌اند خود را به خوبی تطابق داده و نژاد اصلی این کشور را تشکیل دهند.
با شرایط آب و هوایی مدیترانه‌ای بسیار سازش خوبی دارند. زنبور نژاد ایتالیایی، زمستان های مرطوب و ملایم و تابستان‌های خشک و دوره طولانی جریان شهد برای این نژاد از زنبور عسل مناسب می‌باشد.

زنبوران ایتالیایی قادر به نگه داشتن مدفوع به مدت طولانی در روده خود می‌باشند.
مستعد به بیماری هستند. این زنبور ها همچنین تحت تأثیر بیماری‌های کنه واروا، کنه تراشه‌ای، بیماری‌های باکتریایی، لوک اروپایی، لوک آمریکایی و نوزادان گچی قرار دارند.
زنبور نژاد ایتالیایی، زمستان‌های مرطوب و ملایم و تابستان‌های خشک و دوره طولانی جریان شهد برای این نژاد از زنبور عسل مناسب می‌باشد.